சொகுசான கார்களுக்கு மத்தியில் சுருங்கும் டிராக்டர்கள் – பி.சாய்நாத்

சொகுசான கார்களுக்கு மத்தியில் சுருங்கும் டிராக்டர்கள் – பி.சாய்நாத்

மெர்சிடீஸ் பென்ஸ் என்ற சொகுசு கார்களின் வரவால் மராத்வாடா மாநிலத்தில் “ஊரக மறு மீட்சி ” என ஊடகங்கள் கொண்டாடும் அதே நேரத்தில் “ மறு மீட்சி ” ஆண்டில் விவசாயிகள் 17,368 பேர் தற்கொலை செய்து கொண்டுள்ளனர் என ஆய்வறிக்கை தெரிவிக்கிறது

பிற்படுத்தப்பட்ட மராத்வாடா மண்டலத்திலுள்ள அவுரங்காபாத்தில் அக்டோபர்  மாதத்தில் மட்டும் 150 மெர்சிடீஸ் பென்ஸ் சொகுசு கார்கள் ரூ 65 கோடி அளவிற்கு வாங்கப்பட்டதால் ஊடகங்களின் மொத்த கவனத்தையும் ஈர்த்தது.  பெரிய பொதுத் துறை வங்கியான பாரத ஸ்டேட் வங்கி சுமார் 40 கோடி அளவிற்கு கார் வாங்குவதற்கு கடனுதவி செய்துள்ளது.  அவுரங்காபாத்  மாவட்ட வங்கி ஊழியர்கள் சங்க தலைவர் திரு டேவிதாஸ் துல்சாபுர்கர் இதை தெரிவித்ததோடு வட்டி விகிதம் 7 சதவீதம் என்றார்.
பாரத ஸ்டேட் வங்கியின் உயர் அலுவலர் ஒருவர் கூறுகையில் “இந்த வியாபாரத்தில் பங்கு வகித்ததில் நாங்கள் பெருமிதம் கொள்கிறோம். இனிவரும் நாட்களிலும் இதுபோன்றவற்றிற்கு சேவை செய்ய காத்திருக்கிறோம் “என்றார்.

விவசாயிகள் தற்கொலை செய்யும் நாட்டில், பென்சு காருக்கு கடன் வழங்க போட்டி!

இந்த மெர்சிடீஸ் சொகுசு கார் பரிவர்த்தனை என்பது ஏறக்குறைய மராத்வாடா மாவட்டத்திலுள்ள பத்தாயிரக்கணக்கிலான வீடுகளின் வருட வருவாய்க்கு ஈடானது.  எண்ணிலடங்காத பல விவசாயிகள் தங்கள் விவசாயத் தொழிலுக்கு கடன் பெற இயலாமல் போராடி வருகின்றனர். இந்திய விவசாயிகள் 7 சதவீத வட்டியில் கடன் பெறுவதற்கு ஏறக்குறைய 12 ஆண்டுகள் ஆகியுள்ளது என்பதுடன், பத்தாயிரக் கணக்கில் தற்கொலைகளும் நிகழ்ந்துள்ளது.  பெரும்பாலும் விவசாயிகளுக்கு கடன் என்பது எழுத்தில் மட்டுமே உள்ளது.
2005க்கு முன்பாக யார் வங்கிக் கடன் பெற்றாலும் வட்டி விகிதம் என்பது 9 முதல் 12 சதவீதமாக இருந்தது.  பெரும்பாலானவர்கள் விவசாயம் சாராத கடனாக கூடுதல் வட்டியில் பெற நிர்பந்திக்கப்பட்டனர்.  ஒரு சொகுசுக் காரை வாங்க 7 சதவீத வட்டியும், விவசாயத்திற்கு பயன்படும் டிராக்டரை வாங்கு 12 சதவீத வட்டியும் என்பது அங்கே யதாரத்தமாக இருந்தது.  இதனால் புற்றீசல் போல் தோன்றிய சிறு சிறு நிதி நிறுவனங்கள் 24 முதல் 36 சதவீத வட்டி மற்றும் அதற்கும் கூடுதலாக வட்டி பெற்றுக் கொண்டு கடன்கள் வழங்கின.
கடன் தொல்லையினால் பட்டினிக்கு ஆளான விவசாயிகள் வட்டிக்கு கடன் கொடுப்பவர்களை நோக்கி திரும்ப ஆரம்பித்தனர்.  1991இலிருந்து 10 ஆண்டு காலத்தில் இந்திய விவசாயிகள் தங்கள் நிலங்களை, பண்ணைகளை அடகு வைப்பது என்பது 26 சதவீதத்திலிருந்து இரட்டிப்பாகி 48.6 சதவீதமாகியது.  இது கூட குறைத்து மதிப்பிடப்பட்ட அலுவல் ரீதியான எண்ணிக்கைதான்.  அதே நேரத்தில் அரசின் கொள்கை சார்ந்த பயங்கர தாக்குதல்களையும் விவசாயிகள் சந்திக்க நேர்ந்தது.
ஒரு புறம் விவசாய விளைபொருளுக்கான உற்பத்தி செலவு என்பது சந்தை சார்ந்த விலை என அதிகமாகவும், மறுபுறம் விளைந்தவற்றை விற்க செல்லும் போது வணிக ரீதியாக விலைகுறைந்தும், வலிமைமிக்க தரகு முதலாளிகளால் குறைக்கப்பட்டும் விலைபோயின.  எனவே விவசாயத்தில் முதலீடு என்பது முற்றிலும் சரிந்தது.  வங்கிகள் விவசாயிகளுக்கு கடன் தருவதிலிருந்து மாறி நடுத்தர வர்க்கத்தினரின் வாழ்க்கை முறையை உயர்த்திக் கொள்வதற்கு கடன் வழங்க துவங்கியதால், விவசாயிகள் கடன் தொல்லையால் பிழிந்தெடுக்கப்பட்டனர்.  கடந்த 13 ஆண்டுகளில் இரண்டு லட்சத்திற்கும் மேலான விவசாயிகள் தங்கள் வாழ்வை முடித்துக் கொண்டதற்கு பல்வேறு காரணங்கள் இருப்பினும் கடன் தொல்லையினால் இறந்தவர்களே மிக அதிகம் (அத்தகைய நசுக்கும் நடவடிக்கையில் சிறு சிறு நிதி நிறுவனங்களே பெரும் பங்கு வகிக்கின்றன)
விவசாயக் கடன்கள் பல கடத்தப்பட்டுவிட்டன.  ஆகஸ்ட்டு 13 இந்து நாளிதழில் வெளியான விபரம் அந்த அதிர்ச்சி தரும் தகவலை நமக்கு காண்பிக்கிறது.  மகாராஷ்டிரா மாநிலத்தில் 2008இல் வழங்கப்பட்ட விவசாயக் கடனில் பாதி ஊரக வங்கியினால் வழங்கப்படாமல் நகர மற்றும் மாநகரக் கிளைகளினால் வழங்கப்பட்டுள்ளது.  சுமார் 42 சதவீதக் கடன் மும்பையில் வழங்கப்பட்டுள்ளது.  அதுவும் சிறு விவசாயிகளுக்கு கிடைக்காமல், வலிமையின் அடிப்படையில் பெரிய கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களுக்கு வழங்கப் பட்டுள்ளன.
தேசிய குற்றப் பதிவு குழுமத்தின் பதிவுகள் பல ஊடகங்களுக்கு வந்த போதிலும் சொகுசுக் கார் விற்பனையை மிகவும் பெரியதாகவும் ஊரக மறு மீட்சி போலவும் ஊடகங்களினால் கொண்டாடப்பட்டது. ஊரக மறுமீட்சி என்று சொல்லப்பட்ட 2009இல் அதீதமாக அதிகரித்து ஏறக்குறைய 17,368 விவசாயிகள் தங்கள் உயிரை மாய்த்துக் கொண்டதாக பதிவுகள் தெரிவிக்கின்றன.  அவை 2008ஆம் ஆண்டுடன் ஒப்பிடுகையில் 7 சதவீதம் அதிகம் என்பதுடன், 2004இலிருந்து பார்க்கையில் மிகவும் மோசமானதாகவும், உள்ளது.  இவற்றோடு சேர்த்தால் 1997 முதல் 2009 வரை விவசாய தற்கொலை சாவுகள் 2,16,500 ஆகிறது.  இந்த தற்கொலைகளுக்கு பல்வேறு காரணங்கள் உள்ள போதிலும், விளை பொருளுக்கு விலைகிடைக்காமல் கடனில் வாழ்வை முடித்துக் கொண்ட விவசாயிகளின் எண்ணிக்கை எச்சரிக்கத்தக்க வகையில் மிக அதிகமாக உள்ளது.
மத்திய உள்துறை அமைச்சகத்தின் ஒரு அங்கமான தேசிய குற்றப் பதிவு குழுமம் விவசாயிகள் தற்கொலை சம்பந்தமான பதிவுகளை 1995 முதல் சேகரித்துள்ளது.  ஆனால் ஆராய்ச்சியாளர்கள் 1997 முதல் உள்ள பதிவுகளையே கவனத்தில் கொள்கின்றனர்.  ஏனெனில் 1995 மற்றும் 1996ஆம் ஆண்டு பதிவுகள் முற்றுப் பெறாமல் அரைகுறையாக இருக்கின்றனவாம். 1995இல் இந்த கணக்கெடுப்பு எடுக்கும் முறை புதியது என்பதால் இரண்டு பெரிய மாநிலங்களில் அதாவது தமிழ்நாடும், ராஜஸ்தானும் அந்த வருடத்தில் தங்கள் மாநிலத்தில் தற்கொலையே இல்லை என தெரிவித்திருந்தன.  ஆனால் 2009ல் பார்க்கும் போது அந்த இரண்டு மாநிலங்களில் மட்டும் 1900 விவசாய தற்கொலைகள் பதிவாகியுள்ளது.  1997 லிருந்து எல்லா மாநிலங்களும் பதிவுகளை முழுமையாக கொடுத்துள்ளன.
தேசிய குற்றவியல் பதிவு குழுமத்தின் 2009ஆம் ஆண்டு பதிவுகள் தற்போது முற்றுப் பெற்றுள்ளது.  ஆனால் 2010ல் 16,000 விவசாயிகள் தற்கொலை இருக்கலாம் என நாம் அனுமானிக்க முடிகிறது. கடந்த 6 ஆண்டு சராசரியைப் பார்க்கிற போது ஆண்டிற்கு 17,104 உயிரிழப்புக்கள் நேரிடுகிறது.  இந்த 16,000 ஐயும் 2,16,500 உடன் சேர்த்துக் கொண்டு, 1995/96ஆம் ஆண்டுகளுக்கு நிறைவடையாத பதிவுகளாக உள்ள 24,449 தற்கொலைகளையும் சேர்த்தால் 1995 முதல் 2010ற்குள் 2,56,949 உயிரிழப்புக்கள் வருகின்றது.  ஒரு கணம் இந்த எண்ணிக்கையை நினைத்துப் பார்ப்போம்.
அதாவது 1995இலிருந்து கால் கோடிக்கும் அதிகமான விவசாயிகள் தங்கள் உயிரை மாய்த்துக் கொண்டுள்ளனர்.  அதாவது இந்த நாட்டில் கடந்த 16 ஆண்டு கால மனிதகுல வரலாற்றில் மிக அதிகமான தற்கொலைகள் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது.  அதாவது இந்த தற்கொலைகளினால் ஏறக்குறைய ஒன்றரை கோடி குடும்ப உறுப்பினர்கள் மன வேதனைக்கு ஆளாக்கப் பட்டுள்ளனர்.  கோடிக்கும் அதிகமானோர் தற்கொலையை நோக்கி துரத்தப் பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றனர்.
ஆயிரக்கணக்கான கிராமத்தினர் தங்கள் அருகிலேயே இத்தகைய சோகமான முடிவுக்கு தள்ளப்படுவதை அன்றாடம் கண்ணுறுகின்றனர்.  அரசின் கொள்கைகள் மாறாததால் இத்தகைய முடிவைத் தேடிக் கொள்வது வளர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது.  முதன்மையானதாக கருதப்படும் இந்தியர்களில் எங்களை தனித்து விடுவித்து விடுங்கள் என்ற இந்த இதயமற்ற போக்கினை கற்பனை செய்து பார்க்க இயலாததாக உள்ளது.
சொல்லப்போனால் இந்த பதிவுகளும் குறைத்து மதிப்பிடப்பட்டவைகளின் துவக்கம்தான்.  பல பெரிய விவசாய குழுக்களெல்லாம் இந்த உள்ளூர் எண்ணிக்கையில் சேர்க்கப்படுவதில்லை.  குறிப்பாக சமூகத்தில் ஒரு பெண் விவசாயி தற்கொலை செய்து கொண்டால் அது சாதாரண தற்கொலையாகத்தான் கணக்கில் கொள்ளப்படுகிறது.  ஏனெனில் நிலங்கள் பெண்கள் பெயரில் இருப்பது மிகக் குறைவே.
இந்த வஞ்சனையான, பொய்யான கணக்கை பல அரசுகள் மேற்கொள்கின்றது.  மகாராஷ்டிரா அதற்கு குறிப்பிடத்த்க உதாரணம்.  ஒரே வாரத்திற்குள் மூன்று முறை வெவ்வேறான பொய்யான எண்ணிக்கையை சொல்லியுள்ளது.  இந்த ஆண்டு மே மாதத்தில் மிகவும் பாதிக்கப்பட்ட விதர்பா மாவட்டத்தில் விவசாயத் தற்கொலை 5500 சதவீதம் மாறுபட்டது.  நான்கு மாதத்தில் மிகக் குறைவான 6 என சொல்லப்பட்டது.  (பார்க்க தற்கொலக்கு தகுதியாவது எப்படி? தி இந்து 13 மே 2010 நாளிதழ்)
தேசிய குற்றவியல் பதிவு குழுமம் பதிவுகளின்படி மகாராஷ்டிராவில் 2009இல் 2872 விவசாயிகள் தற்கொலை செய்து கொண்டுள்ளனர்.  நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கும் பத்தாண்டுகளில் இதுதான் விவசாய தற்கொலையின் மிக மோசமான எண்ணிக்கை.  அது தற்போது 930இற்கு குறைந்துள்ளது உண்மையானால் மகிழ்ச்சிக்குரியதே.  ஆனால் உண்மை நிலையை பொய்யாக்க எந்த மாநிலமும் கடுமையாக முயற்சித்ததாக தெரியவில்லை.

விடிவே இல்லாத விவசாயிகள் வாழ்க்கை!

ஆனால் 13 வருடங்களில் மகாராஷ்டிர மாநிலம் நம்பமுடியாத தற்கொலை எண்ணிக்கை உயர்வையே கண்டிருக்கிறது.  திடீரென 2008இல் 430ம்- 2009இல் 930ம் குறைந்ததாக பதிவு செய்துள்ளது எவ்வாறு?  கடந்த 4 ஆண்டுகளில் சிரமம் அதிகமுள்ள விதர்பா மாவட்டத்தில் செயல்பட்ட அரசு அதிகாரி குழுக்கள் பல தற்கொலைகளை விவசாயம் சார்ந்த காரணமல்ல என தள்ளுபடி செயவதிலேயே கவனம் செலுத்தின. மகாராஷ்டிர அரசு இறப்பு எண்ணிக்கையை கணக்கெடுப்பதை விட பிரச்சனைகளை கணக்கெடுப்பதில் கவனம் செலுத்தியது.
இன்னும் பிரச்சனைகள்தான் அதிகரித்துள்ளது.  மகாராஷ்டிராவின் மக்கள் தொகையோடு ஒப்பிட்டால் மேற்கு வங்கத்தை ஒப்பிடலாம்.  சில கோடி மக்கள் குறைவாக இருப்பினும் அங்கு விவசாயிகள் எண்ணிக்கை அதிகம். இரண்டு மாநிலங்களும் 1995இலிருந்து 15 ஆண்டுகளுக்கான பதிவுகள் வைத்துள்ளன.  அந்த மாநிலத்தின் விவசாய தற்கொலைகள் 3 ஐந்தாண்டுகளாக பிரித்துப் பார்த்தால் வர,வர கணிசமாக குறைந்துள்ளது.
மகாராஷ்டிராவில் 1999 உடன் முடிவடைந்த ஐந்தாண்டில் 1963 என்ற எண்ணிக்கை அடுத்த 5 ஆண்டில் (2004) 3647 எனவும், பின்னர் 2009இல் 3858 எனவும் உயர்ந்துள்ளது.  மேற்கு வங்கத்தின் ஆண்டு தற்கொலை இறப்பு சதவீதத்தில் கணிசமான குறைவு உள்ளது.  1999இல் 1454, 2004இல் 1200 எனவும், 2009இல் 1014 எனவும் குறைந்துள்ளது.  அங்கு விவசாயிகள் அதிகம் பேர் இருந்த போதிலும் மகாராஷ்டிரா மாநில இறப்பு எண்ணிக்கையில் 3இல் ஒரு பங்குதான் இங்கு நிகழ்ந்துள்ளது.  பிந்தைய மாநிலத்தின் எண்ணிக்கை 1999 லிருந்து தற்போது இரட்டிப்பாக உயர்ந்துள்ளது.
தற்கொலை நிகழும் 5 முக்கிய மாநிலங்களான மகாராஷ்டிரா, ஆந்திரா, கர்நாடகா- மத்திய பிரதேசம் மற்றும் சதீஸ்கரில் 3இல் 2 பங்கு தற்கொலைகள் விவசாயி தற்கொலையாகவே உள்ளது.  28 மாநிலங்களில் ஏறக்குறைய 18இல் 2009ல் விவசாய தற்கொலை அதிகரித்துள்ளது.  சிலவற்றில் எண்ணிக்கை உயர்வு புறந்தள்ளும் வகையிலும், மற்றவற்றில் அவ்வாறில்லாமலும் உள்ளது.  மற்ற மாநிலங்களைக் காட்டிலும் தமிழகத்தில் 2008இல் 512 ஆக இருந்தது, 2009ல் 1060 என மிக அதிகமாக உயா்ந்துள்ளது.  மேலும் எண்ணிக்கை உயர்வில் 3ஆவதுபெரிய மாநிலமாக ஆந்திரா 309 அதிகரித்து 2009ல் பதிவு செய்துள்ளது.
கர்நாடகா, கேரளா மற்றும் மேற்கு வங்க மாநிலங்களில் இத்தகைய உயிரிழப்பு எண்ணிக்கை சராசரி கடந்த 6 ஆண்டுகளில் கணிசமாக குறைந்துள்ளது.  2004 முதல் 2009 வரை பார்க்கையில் கடந்த 7 ஆண்டுகளை விட சராசரியாக 350 குறைந்துள்ளது.
தற்போதுள்ள விவசாயக் கொள்கைகளில் மாற்றம் கொண்டு வரப்படவில்லையெனில் நிலைமை இன்னும் மோசமாகும்.  சொல்லப் போனால் கடந்த 13 ஆண்டுகளில் தற்கொலை எண்ணிக்கையை குறைத்த மாநிலங்கள் கடுமையான பாதிப்பிற்குள்ளாகி எண்ணிக்கை அதிகரிக்கும் அபாயம் உள்ளது.  உதாரணத்திற்கு கேரளாவை எடுத்துக் கொண்டால் ஆண்டு சராசரி விவசாய தற்கொலை 1371 இறப்புகள் என 1997 முதல் 2003 வரை இருந்தது.  2004 முதல் 2009 ல் சராசரி 1016 என 355 குறையத் துவங்கியது.  இருப்பினும் கேரளா வரும் ஆண்டுகளில் கடுமையாக பாதிக்கப்பட உள்ளது.  உலகமயமாக்கலினால் அனைத்து மாநிலத்திற்குமான பொருளாதார பாதிப்பு இது. இங்கு பெரும்பாலான பயிர்கள் பணப்பயிர்கள் ஆகும்.
காப்பி, ஏலம், தேயிலை, வெனிலா, மிளகு, அல்லது ரப்பர் போன்றவற்றின் உலக அளவிலான விலை மாற்றங்கள் இந்த மாநிலத்தையும் பாதிக்கும்.  சில பெருமுதலாளி கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களால் உலக அளவில் இவற்றின் விலைகள் கையாளப்படுகின்றது.  தெற்கு ஆசிய சுலப வணிக உடன்பாட்டினால் ஏற்கனவே கடுமையான தாக்குதலுக்குள்ளான கேரளா தற்போது நாம் பாதிக்கப்பட்டுள்ள ஏசியன் என்பதாலும் பாதிக்கப்படப் போகிறது.  ஐரோப்பிய நாடுகளுடனான சுலப வணிக ஒப்பந்தமொன்றும் காத்திருக்கிறது.  கேரளா அதற்கான விலை கொடுக்கப் போகிறது.  2004க்கு முன்பாக இலங்கை மிளகை வாங்கிக் குவித்ததினால்(பெரும்பாலும் பல நாடுகளிலிருந்து மிளகு இலங்கை வழியாகவே வந்தது) கேரள மாநிலம் கடுமையான பாதிப்பிற்குள்ளாகியது.
தற்போது அத்தகைய குவிப்பிற்கு வரையரைகளை நாம் வகுத்துள்ளோம்.  இந்தியாவில் விவசாய தற்கொலைகள் என்ற ஆய்வுக் கட்டுரையின் எழுத்தாளரான பொருளாதார பேராசிரியர் திரு கே.நாகராஜ் இவ்வாறு கூறுகிறார்.  “சமீபத்திய விவரங்களிலிருந்து விவசாய இன்னல் என்பது குறைந்தபாடில்லை, முடிவுக்கும் வரவில்லை, மாறாக அரசின் கொள்கைகள் அவற்றை துரத்துவதும் குறையவில்லை, முடிவிற்கும் வரவில்லை என்கிறார்.  மேலும் அவரது ஆய்வில் ஒருபுறம் விவசாயிகளின் எண்ணிக்கை குறைந்து கொண்டு வருகையில் அவர்களின் தற்கொலை இறப்பு எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருவதிலிருந்து விவசாயம் சார் இன்னல் இன்னும் எரிந்து கொண்டுதான் உள்ளது” என்கிறார்.
________________________________________________________________________
- திரு பி.சாய்நாத், நன்றி – தி இந்து 28/12/2010
தமிழில் – சித்ரகுப்தன்
வினவு இணையதளத்தில் வெளிவந்த மொழிபெயர்ப்புக் கட்டுரை.

 

 

2G ஊழலும் இந்திய ஜனநாயகமும்

2G ஊழலும் இந்திய ஜனநாயகமும்

இந்தியாவில் வெள்ளையர்கள் இருநூறு வருடம் ஆண்டு கொள்ளையடித்த பணத்தை மொத்தமாகக் கூட்டி வரும் பணத்தை விட பல மடங்கு பணத்தை சிம்ப்பிளாக ஒரே ஊழலில் அள்ளியதாகக் கூறப்படும் ஸ்பெக்ட்ரம் ஊழல் பார்லிமெண்ட்டையே 16 நாட்களாக உலுக்கிக் கொண்டிருக்கும் இவ்வேளையில் இந்த ஊழல் பற்றிய விழிப்புணர்வை ஒவ்வொருவரும் முடிந்த அளவு மற்றவர்களுக்கு பரப்பவேண்டியது அவசியத் தேவை என்று கருதுகிறேன். நான் இந்த ஊழல் சம்பந்தமாக இதுவரை பார்த்ததில், படித்ததில் எனக்குப் புரிந்த விவரங்களை இங்கு பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

2007 கடைசியில் இந்திய அரசு தொ(ல்)லை தொடர்புத்துறை 2-G அலைக்கற்றை(spectrum) உரிமத்தை(license) ஏலத்தில் விடுவதாக அறிவித்ததும், முந்தைய அலைக்கற்றை உரிமம் பெற்றவர்கள் பழைய உரிமத்தின் படி தங்களுக்கும் 2G அலைக்கற்றையில் பங்கு பெற உரிமம் இருக்கும்போது புதிதாக ஏலம் விடும் முடிவை அரசு எடுத்துள்ளது சட்டப்படி தவறானது என்று வாதாடியும் ராசாவின் தலைமையிலிருந்த தொலைதொடர்பு அமைச்சகம் ஜனவரி 2008 ல் தடாலடியாக (ராசாவுக்கு வேண்டப்பட்ட) 120 கம்பெனிகளுக்கு லைசென்ஸ் வழங்கியது 2001ன் விலையில். இதற்கு அவர்கள் மேற்கொண்ட முறை “முதலில் கேட்டு வருபவருக்கே லைசென்ஸ்” என்கிற கொள்கை. விளக்கமாகச் சொன்னால் ‘பந்திக்கு முந்துபவருக்கே பாயாசம்’. முதலில் அறிவித்த ஏலத் தேதியை முன்னறிவிப்பின்றி திடீரென முன்தள்ளி(?), நம் ‘டாட்டா’ முதல் ராசாவுக்கு வேண்டப்பட்ட கம்பெனிகளுக்கு மட்டும் தனியாக ‘பந்தி’யின் தேதியும் நேரமும் சரியாக தெரிவிக்கப்பட அவர்கள் வந்து மூன்று மணிநேரத்தில் ஆயிரக்கணக்கான கோடிகளை கொட்டி அள்ளிக்கொண்டு போனார்கள் லைசென்ஸ்களை.

1-G, 2-G, 3-G மற்றும் 4-G.

செல்போன் தொழில் நுட்ப வளர்ச்சியின் மைல்கல்களே 1-G முதல் 4-G(G –Generation) வரை பெயர்கொண்ட இந்த தொழில்நுட்பங்கள். 1980களில் வந்தது முதல்-ஜி; அடிப்படையான தொலைபேசும் வசதி மட்டும் கொண்டது, ஒத்திசை அலைக்கற்றை (Anlog spectrum)ஐ அடிப்பைடயாகக் கொண்ட தொழில் நுட்பம்.

1991ல் அறிமுகமான 2-G டிஜிட்டல்(Digital) தொழில்நுட்பம் அதைவிட முன்னேறியது. கையடக்க செல்போன்கள், எஸ்.எம்.எஸ் (SMS), ஈமெயில்(email), துல்லியமான ஒலி போன்ற கூடுதலான வசதிகள். இந்த 2Gயில் தான் நமது அமைச்சர் ராசா செய்த ஊழல்கள் வருகின்றன.

2005ல் வந்த 3-Gல் மொபைல் டிவி, வீடியோ கான்பரன்ஸிங், எம்.எம்.எஸ்(MMS) ஜி.பி.எஸ்(GPS) போன்ற வசதிகள் இணைக்கப்பட்டன. 4-G 2012 வாக்கில் இங்கு வரும். அதில் மேலும் துல்லியம்; டி.வி. நிகழ்ச்சிகளை அதே துல்லியத்தில் பார்ப்பது, ஹை ஸ்பீடு இண்டர்நெட்(High speed internet) போன்ற வசதிகள்.

சரி. ஊழலுக்கு வருவோம். இதற்கு வித்து 1999லேயே பாலிசியாக போடப்பட்டது தொலைத் தொடர்புத் துறையின் “வருமானப் பங்கீடு”(National Telecom Policy) கொள்கை மூலம். இதன்படி தொலைத் தொடர்புத்துறை நிறுவனங்கள் (பி.எஸ்.என்.எல் தவிர மற்ற எல்லாம் தனியார்) தங்களது வருமானத்தை அரசுடன் லைசென்ஸ் பணம் செலுத்தல் என்கிற வகையில் பகிர்ந்து கொள்ளும். அதாவது பிச்சைக் காசு கொடுக்கும். ‘உமி நான் கொண்டு வரேன். கடலை நீ கொண்டு வா. ரெண்டு பேரும் ஊதி ஊதி திங்கலாம்’ன்னு ஒரு பழமொழி உண்டு. கடலை - 2001லிருந்து 2008க்குள் 3 கோடியிலிருந்து 40 கோடியாக உயர்ந்துள்ள, பிஎஸ்என்எல் ஐ அமுக்கியதால் தனியார் பக்கம் போன, செல்போன் வாடிக்கையாளர்களிடமிருந்து பிரைவேட் கம்பெனிகள் அடைந்த லாபம். உமி - லைசென்ஸ்க்காக பிரைவேட் நிறுவனங்கள் அரசுக்கு செலுத்தும் பிச்சாத்துப் பணம். நமது அரசு இந்த கடலை-உமி டீல் ரொம்ப நியாயமானது என்று மக்களை நம்ப வைத்திருக்கிறது. இந்தக் கடலையில் தான் ஆ.ராசா கைவைத்து சுமார் 1,76,0000 கோடி(கடைசியில் கூட 7 சைபர்கள் சேர்த்துக்கொள்ளவும் ) ரூபாய் பணத்தை தனது ‘நண்பர்களா’ன டாடா, அம்பானி, மிட்டல்களின் கம்பெனிகளுக்கு வழங்கிவிட்டார். இதில் இன்னொரு பிரச்சனை என்னவென்றால் 1-G ஏலமும் இதே போன்ற பாணியில் விடப்பட்டது என்கிறார்கள். ராசாவும் "எனக்கு முந்தையவர் செய்ததைத் தான் நான் செய்தேன். பிரதமரைக் கேட்டுத் தான் செய்தேன்" என்று தைரியமாக ஸ்டேட்மண்ட் விடுகிறார்.

எப்படிச் செய்தார் ராசா ?

ஜனவரி 2008. ஏலம் விட்ட தேதியை ஒருவாரம் திடீரென முன்தள்ளி வைத்தார் தொலைதொடர்பு அமைச்சர் ராசா. பொதுவாக ஏலத் தேதியை பின்தள்ளி தான் வைப்பார்கள். இன்னும் பலபேருக்கு விஷயம் தெரிந்து அவர்களும் ஏலத்தில் முறையாக பங்குபெறவே பின்தள்ளி வைப்பார்கள். இங்கே ராசா முன்தள்ளி வைத்தார். மூடிவைத்த டெண்டர், நடுவர், முன்பணயத் தொகை என்று அம்பதாயிரம்-லட்சம் ரூபாய் மதிப்புள்ள சாதாரண கார்ப்பரேஷன் கக்கூஸ் காண்ட்ராக்ட்டுக்கே ஏகப்பட்ட வழிமுறைகள் கொண்ட நம் அரசில் பல லட்சம் கோடி ரூபாய் மதிப்பு கொண்ட இந்த காண்ட்ராக்ட்டுக்கள் வழங்கவும் நிறைய பாலிசிக்கள் இருந்திருக்கின்றன. எல்லாவற்றையும் ஸ்டைலாக மீறியிருக்கிறார் ராசா.

2008ல் விடப்பட்ட ஏலத்தின் விதிமுறைகள் 2003ல் TRAIஆல் வகுக்கப்பட்டவை. அதன்படி ஏற்கனவே 1G உரிமம் பெற்றிருந்த ஆப்பரேட்டர்கள் 2-Gயிலும் உரிமம் பெற்றக் கொள்ள சரியான மதிப்பிடப்பட்ட தொகை செலுத்தவேண்டும். பின்னர் 2-G உரிமத்தில் அவர்களது லைசென்ஸ் தொகை மட்டுமல்லாது அவரவர் அலைக்கற்றை பயன்பாட்டு வீதப்படி அவர்களிடமிருந்து பணம் தொடர்ந்து வசூலிக்கப்பட வேண்டும். ஆனால் ராசா 1G-ஆப்பரேட்டர்கள்  2Gக்கு நுழைய 2008ல் விதித்த ஆரம்ப விலைகள் 2001 காலத்திய விலைகளாகவே இருந்தன. அந்தக் கணிசமான பணத்தோடு ஏர்டெல் போன்ற பகாசுரர்கள் அனாயசமாக 2-Gயையும் பெற்றார்கள். மற்றபடி பயன்பாட்டு வீதப்படி பணம் வசூலிக்கும் திட்டம் கைகழுவி விடப்பட்டது.

அடுத்ததாக. முதலில் வந்தவருக்கு முதலில் முன்னுரிமை என்கிற பாலிஸி(First come first served basis). இதன்படி லைசென்ஸ் கேட்டு வந்த எல்லா விண்ணப்பங்களும் தொலைதொடர்புத் துறையில் தேதியிடப்பட்டு குறித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும். பின்னர், ஒவ்வொருவருக்கும் லைசென்ஸ் பெறுவதற்கான கடிதம் இந்த வரிசைக் கிரமத்திலேயே அனுப்பப்பட்டு, 15 நாட்களில் லைசென்ஸ் பெற அவர்கள் தவறினால், அந்த லைசென்ஸ்கள் அடுத்த தேதியில் கோரியவருக்கு தர வாய்ப்பளிக்கப்படும். இது ஒரு சரியில்லாத அனுகுமுறை என்பது ஒன்று. ஆனால் இதிலும் ராசா விளையாடியிருக்கிறார். மார்ச் 2006 முதல் செப்டம்பர் 2007 வரை வந்த விண்ணப்பங்கள் அனைத்திற்கும் ஒரே நாளில், அதாவது ஜனவரி 10, 2008 அன்று, ஒரே நேரத்தில் எல்லோருக்கும் கடிதங்கள் அனுப்பப்பட்டன; அதே நாளில், ஒரு மணி நேரத்திற்குள் டி.டி(D.D) மற்றும் பேங்க் கியாரண்டியுடன் உடனே வந்து லைசென்ஸ் உரிமம் பெறும்படியும், இல்லாவிட்டால் வரிசையில் அடுத்தவர்களுக்கு லைசென்ஸ் தரப்படும் என்று. கடிதம் கிடைத்த ஒரு மணிநேரத்தில் எந்தக் கம்பெனியாலும் டி.டி மற்றும் தேவையான விஷயங்களுடன் ஆ.ராசாவின் அலுவலகத்திற்கு வரமுடியவில்லை ராசாவிடம் ஏற்கனவே மறைமுகமாக தகவல் பெற்றிருந்த 120 கம்பெனிகளைத் தவிர.

அதில் ராசாவின் இரண்டு பினாமிக் கம்பெனிகளும் அடக்கம். இவர்கள் மட்டும் வந்தார்கள்; லைசென்ஸ்களை வென்றார்கள். இவற்றில் ஒன்று ரியல் எஸ்டேட் கம்பெனியாம். நடுவில் TRAI, சட்ட அமைச்சகம், நிதியமைச்சகம் போன்றவற்றின் ‘இந்த மாதிரி இஷ்டத்துக்கு ஏலம் நடத்தக்கூடாது’ என்ற அறிவுரைகளை ராசா கண்டுக்கவில்லையாம் (அவங்களும் கேக்காட்டி போறான்னு உட்டுட்டாங்களாம்!?).

நம்ம தலைப்பாக் கட்டு பிரதமரும் அறிவுறுத்தினாராம் ஆனாலும் ராசா கேட்கலையாம். பிரதமரும் கேக்காட்டி போறாருன்னு விட்டுட்டாராம். நம்ப முடிகிறதா? முதலில் பிரதமரை ஏன் கவனிக்கவில்லை என்று எகிறிய சுப்ரீம் கோர்ட் இப்போது ராசாவை மட்டும் கண்டிக்கிறது “ஏன் பிரதமர் சொன்னதை கேக்கலை?”ன்னு. நான் சொன்னபடி கேட்கலைன்னா தமிழ்நாட்டுக்கு வண்டியைக் கட்டுங்க ராசான்னு ஏன் சொல்லலை நம்ப தலைப்பாக்கட்டு பிரதமர் ? ஒருவேளை அவரோட ‘அம்மா’வின் ஆணைப்படி நடந்தாரோ என்னமோ. இப்போது சுப்ரீம் கோர்ட் பிரதமர் ரொம்ப யோக்கியர் தான். ராசா மட்டுமே அயோக்கியர் என்று பிரதமர் தலைப்பாகையைக் காப்பாற்ற  'ராசா பிரதமரின் அறிவுரையை ஏன் கேட்கவில்லை?' என்று பல்டி ஸ்டேட்மண்ட் விடுகிறது. 

இந்த ஊழலில் ஈடுபட்ட டுபாக்கூர் கம்பெனிகளில் ஸ்வான்(swan) என்கிற கம்பெனி, லைசென்ஸ் பெறுவதற்கே தகுதியற்றது என்று கூறப்பட்டிருந்தும், 1537 கோடி ரூபாய்க்கு லைசென்ஸை வாங்கி அதில் 42 சதவீதத்தை மட்டும் 4200 கோடி ரூபாய்க்கு உடனே எடில்சாலட்(Etilsalat) என்ற கம்பெனிக்கு விற்றது. யூனிடெக்(Unitech wireless) கம்பெனி 1661 கோடி ரூபாய்க்கு லைசென்ஸ் வாங்கி அதில் 60 சதவீதத்தை மட்டும் 6200 கோடி ரூபாய்க்கு விற்றது. இப்படியாக ஏலம் எடுத்த மொத்தம் 122 கம்பெனிகளில் 85 கம்பெனிகள் தொலைதொடர்புத்துறை ஏலம் எடுக்கத் தேவையான குறைந்த பட்ச தகுதிகூட இல்லாத கம்பெனிகள். மொத்தமாக 2G ஏலத்தில் அரசுக்கு கிடைத்த லைசென்ஸ் பணம் 10,772 கோடி ரூபாய். ஆனால் உண்மையில் அதன் மதிப்பு 1,80,000 (ஒரு லட்சத்து எண்பதாயிரம்) கோடி ரூபாய். இவ்வளவுக்கு ஏலம் எடுத்து நடத்தினாலே கம்பெனிகள் பெரும் லாபமடையும் என்றிருக்க வெறும் பத்தாயிரம் கோடி ரூபாயைக் கட்டி நாமம் போட்டுவிட்டார்கள் மக்களுக்கு (வேறு யாருக்கு). இவர்கள் தான் ஏர்டெல், டெகோமோ, யுனிநார், ஐடியா என்று டிவிக்களில் கவர்ச்சி தரும் விளம்பரங்கள் கொடுத்து, இலவச டாக் டைம்கள் கொடுத்து ஏமாற்றுபவர்களும். என்ன ஒரு ஐடியா? (“What an idea?”). "பவர் டு யு. ஆப்பு டு பொதுசனமா?"

கார்ப்பரேட்கள் நடத்தும் நியூஸ் சேனல்களும், பத்திரிக்கைகளும் இதில் தங்களது முகமூடிகளை தாங்களே கிழித்துக் கொண்டன. கார்ப்பரேட்கள் நடத்தாத, மறைமுகமாக பங்கு வைத்திருக்காத பத்திரிக்கையோ, சேனலோ இன்று இல்லை. 2008ல் ஹிந்து நாளிதழ் ஸ்பெக்ட்ரம்மில் சொல்லப்படும் பணம் அவ்வளவு அதிகமில்லை ஜெண்டில்மேன் கொஞ்சம் கம்மிதான் என்று கட்டுரை வெளியிடுகிறது. ‘ஸ்பெக்ட்ரம்மில் ஊழல் – இடது சாரிகளின் அழுகை’ என்று கிண்டலாக தலைப்பிட்டு செய்தி வெளியிட்டது இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ். இன்றோ தினமணியின் மதி ஸ்பெக்ட்ரம் பற்றி வெளியிட்ட கார்ட்டூன்கள் கருணாநிதியையே எரிச்சலடையுமளவுக்கு பிரபலம். நீரா ராடியா, பர்கா தத்(NDTV), விர் சங்வி(ஹிந்துஸ்தான் டைம்ஸ்) என்று தொலைக்காட்சி ஊடகவியலாளர்கள் டாடாவுக்கும், அம்பானிகளுக்கும், மிட்டல்களுக்கும் தரகுவேலை பார்த்ததும் வெளிவந்து மக்களுக்கு ஊடகங்கள் யார் என்று படம் போட்டு காட்டிக்கொண்டிருக்கிறது. (ஆனாலும் நம் மக்கள் சன் டி.வி, கே டி.வி. தாண்டி பார்ப்பதே இல்லை. ஆதித்யா, விஜய் டி.வி, தாண்டி யோசிப்பது கூட இல்லை. இவர்களை எங்கே போய்த் தட்டி எழுப்ப?). நான் கவனித்தவரை வின் டி.வியில் காலை நேரத்தில் 8 – 8.30க்கு வரும் செய்தியும் நிஜங்களும் நிகழ்ச்சியில் மட்டும் எஸ்.எஸ்.மணியும், சையது பாவ்கரும் இவர்கள் எல்லோரையும் விட்டு விளாசுகிறார்கள்(அவ்வப்போது வின் டிவியின் தேவநாதன் – ஆயர்குலத் தலைவரை பாராட்ட வேண்டிய தேவையிருந்தாலும்).

இவ்வளவுக்குப் பின் இருக்கும் மத்திய, மாநில அரசியல் விளையாட்டு என்னவாக இருக்கும்? ஊகிப்பது சிரமமே. மன்மோகன், சோனியா, ராகுல் உட்பட எல்லோரும் வாய் திறப்பதில்லை ஸ்பெக்டரம் பற்றி. இதற்குக் காரணம் காங்கிரஸ்-திமுக கூட்டணி ‘தர்மம்’(?) என்று நினைக்க முடியாது. ஏனென்றால் பாஜகவின் ஊழல்களை சிபிஐ தோண்டித் தோண்டி எடுக்கும் அதே வேளை, இந்த விவகாரத்தில் மட்டும் மங்குணியாட்டம் ஆடுவது ஏன்?  ஏனென்றால் காங்கிரஸ் தலைகளுக்கும் ‘கட்டிங்’ போயிருக்க வாய்ப்பு நிறையவே இருக்கிறது.

தாத்தா கருணாநிதியின் கதை, வசனங்களோ மிக அருமை. ‘ராசா தாழ்த்தப்பட்டதால் தான் அவர் மேல் பழி’ என்கிறார். தாழ்த்தப்பட்டவர் என்றால் ஊழல் செய்வதை கண்டுக்கக் கூடாதா தாத்தா ? அப்புறம் தனது சொத்து விவரங்களை வெளியிடுகிறார் நமது தாத்தா. ஏன். தள்ளாத வயதில் இவர் ஆயுசு முழுதும் ஓடியாடி கொஞ்சூண்டு சேர்த்த சொத்து விவரத்தை வெளியிடுகிறார் ? இவர் போட்ட அடித்தளத்தில் சும்மா புகுந்து வூடு கட்டி, ஓடியாடி பத்தே வருடத்தில் ஆயிரங்கோடிகளாக பணத்தை அள்ளி ஆசியப் பணக்காரர்கள் வரிசையில் நிற்கும் தன் பேரன்கள், மகன்கள், மருமகன்கள் விவரத்தைக் காட்டலாமே ! இதைக் கேட்டால் பத்திரிக்கையாளர்களுக்கு அஞ்சா நெஞ்சனின் தர்ம அடி வேறு விழும்.

பாராளுமன்றக் கூட்டுக் குழு (Joint Parliament Committee)

தற்போது இடது சாரிகளின் முன்னெடுப்போடு, கொஞ்சம் பின் தள்ளி எப்போது பின் வாங்கலாம் என்று நேரம் பார்த்தபடி பாஜக வர, எல்லா எதிர்க் கட்சிகளும் பாராளுமன்றத்தை 16 நாட்களுக்கும் மேலாக ஸ்தம்பிக்கச் செய்திருக்கிறார்கள். அவர்களின் நிபந்தனை 2-G அலைக்கற்றை ஊழலை விசாரிக்க பாராளுமன்றக் கூட்டுக்குழு அமைக்க வேண்டும் என்பதே. பாராளுமன்றம் தொடர்ந்து இத்தனை நாள் நடக்காவிட்டால் அரசு கவிழ்ந்து விடுமா? வாய்ப்பில்லை. ஏனென்றால் அதற்கு மெஜாரிட்டி இருக்கிறது. ஆனால் மன்மோகன் அரசோ திட்டவட்டமாக கூட்டுக்குழு விசாரணை இல்லை என்று மறுக்கிறது. 

சுப்ரீம் கோர்ட்டில் ‘சுப்பிரமணிய சுவாமி 2008லேயே இந்த ஊழல் பற்றி வழக்கு தொடுத்திருக்க இவ்வளவு நாள் அரசு ஏன் அதன்மேல் நடவடிக்கையே எடுக்கவில்லை’ என்று சுப்ரீம் கோர்ட் கேள்வி எழுப்பியிருக்கிறது. ஆனால் சுப்ரீம் கோர்ட் கூட ஒன்றும் செய்துவிட முடியாது என்றுதான் தோன்றுகிறது. ஏனென்றால் வழக்கமாக அரசு தவறிழைக்கும் போது சுப்ரீம் கோர்ட் நீதிபதிகள் அரசை நல்வழிப்படுத்தி வழிநடத்திய காலங்கள் உண்டு. ஆனால் 2008களில் சுப்ரீம் கோர்ட், ஹை கோர்ட் நீதிபதிகளின் ஊழல் விவகாரங்கள் செய்தித் தாள்களில் வந்து அல்லோகலப்பட்டது. அதையும் வழக்கமாக அரசியல்வாதிகளின் ஊழலுக்கு நியமிக்கும் கமிஷன் போல் நீதிபதிகள் ஊழலை விசாரிக்கவும் 'நீதிபதிகள் விசாரணை தீர்மானம் பற்றிய சட்டவரைவு'(Judges Inquiry Amendment Bill) ஒன்றை கண்துடைப்புக்கு வசதியாக அரசு இயற்றி, கமிட்டி போட்டு கைகழுவும் வேலையைச் செய்துவிட்டது. இப்போது எதை நம்புவது? பிரதமரை நம்ப முடியவில்லை; பாராளுமன்றத்தை நம்ப முடியவில்லை; சுப்ரீம் கோர்ட்டையும் நம்ப முடியவில்லை. இது மூன்றும் தான் இந்தியக் குடியரசின் மூன்று தூண்கள். தூண்கள் எல்லாம் எவ்வளவு உறுதியானது என்றால், 97-2008க்குள்(9 வருடங்களில்) கடனுக்கு உரம் வாங்கி, விதை வாங்கி, பூச்சிக் கொல்லி மருந்து வாங்கி, கடன்களை அடைக்க முடியாமல் கடைசியில் பூச்சிக் கொல்லி மருந்தைக் குடித்து தற்கொலை செய்து செத்துப் போன விவசாயிகள் மட்டும் 3 லட்சம் (3 லட்சத்தில் 90%க்கு மேல் பூச்சிமருந்து தான்). அவ்வளவு உறுதி ! இப்படி எல்லா கீழ்த்தட்டு மக்களையும் இந்த மூன்று ஜனநாயகத் தூண்களும் கார்ப்பரேட்டுகளின் காலில் போட்டு நசுக்கிக் கொன்றேவிட்டன.(நடுத்தட்டு மக்களுக்கு..  அவ்வப்போது சில எலும்புத் துண்டுகள் மட்டும் போட்டால் போதும்).

சரி. பாராளுமன்ற கூட்டுக்குழு விசாரணை என்பது என்ன? அது எவ்வளவு சக்தியுடையது ? அது இதுவரை நடந்த ஊழல்களில் விசாரித்து என்ன சாதித்திருக்கிறது என்பதைப் பார்த்தால் இது மொத்தமும் ஒரு நாடகமோ என்று தோன்றும். தோன்றுவது என்ன.. நாடகமே தான்.

நாடாளுமன்ற கூட்டுக் குழு என்பது ஏதாவது ஒரு பிரச்சனை அல்லது ஊழல் சம்பந்தமாக விசாரிக்க நாடாளுமன்ற மேலவை மற்றும் கீழவை உறுப்பினர்களில் சிலரை உறுப்பினர்களாகக் கொண்டு உருவாக்கப்படும் குழு ஆகும். இதன் உறுப்பினர்கள் 15லிருந்து 30 வரை இருந்திருக்கின்றனர். இவர்கள் ஆளுங்கட்சி, எதிர்க்கட்சி அல்லது சுயேச்சை உறுப்பினர்களாக இருக்கலாம். பாராளுமன்றத்தில் ஏதாவது அவையில் இது தொடர்பாக கொண்டுவரப்படும் தீர்மானத்தின் மீதான நடவடிக்கையாக இக்குழு அமைக்கப்படலாம்.

நாடளுமன்ற கூட்டுக் குழுவின் அதிகாரங்கள் என்ன?  தடயங்கள் மற்றும் அறிக்கைகளை நிபுணர்களிடமிருந்து, பொது அமைப்புகள், தனிப்பட்ட மனிதர்களிடமிருந்து பெறுதல். தாங்களே அதுபோல அமைப்புகளின் உதவியோடு அறிக்கைகளை தயாரித்தல். வாய்மூலம் மற்றும் எழுத்து மூலமான வாக்குமூலங்களை மற்றும் ஆவணங்களைப் பெறுதல். இக்குழுவின் அழைப்பை சாட்சிகள் மறுத்தால் அது அவையை அவமதித்ததாகக் கருதப்படும். அதன் விசாரணை ரகசியமாக வைக்கப்படும். தேவைப்பட்டால் பத்திரிக்கை அறிக்கைகள் கொடுக்கப்படலாம். இவ்விசாரணைக்கு பொதுவாக அமைச்சர்கள் அழைக்கப்படுவதில்லை. ஆனால் தேவை ஏற்ப்பட்டால் சபாநாயகரின் அனுமதியுடன் அமைச்சரை விசாரணைக்கு அழைக்கவும் இடமிருக்கிறது. அரசு நினைத்தால் ஒரு ஆவணத்தை கூட்டுக்குழு விசாரணைக்கு தர மறுக்கலாம். சபாநாயகரின் வார்த்தையே இதில் இறுதியானது. கவனிக்கவும் சபாநாயகர் என்ன முடிவு எடுப்பாரோ அது இறுதியானது. இந்தக் கூட்டுக்குழு யாரையும் தண்டிக்க முடியாது.

ஒருவேளை கூட்டுக்குழுவின் விசாரணை முடிவதற்குள் அதன் பதவிக்காலம் முடிந்துவிட்டால் அக்குழு அதுவரை செய்த விசாரணை பற்றிய அறிக்கையை நாடாளுமன்றத்தில் சமர்ப்பிக்கும். அவ்வறிக்கை அடுத்து நியமிக்கப்படும் கூட்டுக்குழுவினால் எடுத்துக்கொள்ளப்படும்.

இதுவரை நான்கு நாடாளுமன்ற கூட்டுக்குழு விசாரணைகள் நடந்துள்ளன. அவற்றால் என்ன சாதிக்கமுடிந்தது என்று பார்க்கலாம்.

முதல் குழு போபர்ஸ் ஊழலுக்காக நியமிக்கப்பட்டது. பி.சங்கரானந்த் தலைமையில் நியமிக்கப்பட்ட இக்குழு 50 அமர்வுகள் நிகழ்த்தியது. ஏப்ரல் 26, 1988ல் அறிக்கை தாக்கல் செய்தது. ஆனால் குழுவில் காங்கிரஸ் உறுப்பினர்கள் அதிகம் இருந்ததால் இது ஆளும்கட்சிக்குச் சாதகமாக அறிக்கை வழங்கியதாக எதிர்க்கட்சிகள் இவ்வறிக்கையை மறுத்தன. கூட்டுக்குழு அறிக்கை பயனின்றிப் போனது.

இரண்டாவது குழு ஹர்ஷத் மேத்தாவின் பங்குச்சந்தை ஊழலை விசாரிக்க நியமிக்கப்பட்டது. காங்கிரஸைச் சேர்ந்த ராம் நிவாஸ் மிர்தா தான் தலைவர். அப்போதைய பாராளுமன்ற அமைச்சராக இருந்த குலாம் நபி ஆஸாத்தின் தீர்மானத்தின் பேரில் ஆகஸ்ட், 1992 ல் நியமிக்கப்பட்டது. இக்குழுவின் அறிக்கைகள் ஏற்றுக்கொள்ளப்படவோ நடைமுறைப்படுத்தவோ இல்லை.

மூன்றாவது குழு 2001ல் நடந்த சந்தை ஊழல்களை விசாரிக்க நியமிக்கப்பட்டது. ஏப்ரல் 2002ல், பிரமோத் மகாஜன் கொண்டு வந்த தீர்மானத்தின் மேல் இக்குழு நியமிக்கப்பட்டது. பிரகாஷ் மணி திரிபாதி என்கிற ஓய்வுபெற்ற ராணுவ ஜெனரல் தலைவராக இருந்தார். 105 அமர்வுகள் மேற்கொண்டது இக்குழு. டிசம்பர் 2002ல் சமர்ப்பிக்கப்பட்ட இதன் அறிக்கையில் பங்குச் சந்தையின் பல விதிகளை மாற்றியமைக்க அறிவுறுத்தப்பட்டது. ஆனால் அவை அனைத்தும் பின்னால் நீர்த்துப்போகச் செய்யப்பட்டன.

கடைசியாக நியமிக்கப்பட்ட கூட்டுக்குழு ஆகஸ்ட் 2003ல், பெப்சி, கோக் போன்ற குளிர்பானங்களில் இருக்கும் (உயிருக்கு ஆபத்தான) பூச்சிக்கொல்லிகளின் அளவு பற்றி விசாரித்தது. சரத் பவார் தலைமை தாங்கிய இக்குழு 17 அமர்வுகள் நடத்தியது. இதன் முடிவுகள் பிப்ரவரி, 2004ல் தாக்கல் செய்யப்பட்டன. இம்முடிவுகள் குளிர்பானங்களில் கலந்துள்ள பூச்சிக்கொல்லி மருந்துகளின் அளவை உறுதி செய்ததோடு, குடிநீர் பற்றிய புதிய கட்டுப்பாடுகளையும் விதித்தன. எல்லா அறிக்கைகளையும் போல் இவ்வறிக்கையும் பார்லிமெண்ட்டை ஒட்டியிருக்கும் பொறிகடலைக் கடையில் பொட்டலம் கட்ட போடப்பட்டது.

இந்த ஸ்பெக்டரம் ஊழலில் அரசின் ஆடிட்டர் ஜெனரலின் ஆடிட்டிங் குழுவின்(CAG) விசாரணையே போதுமானது என்று உதார் விட்டுக்கொண்டிருக்கிறது மன்மோகன் அரசு. சிஏஜிக்கு கணக்குகளை ஆடிட் செய்ய மட்டுமே இயலும். ஆனால் யாரையும் விசாரிக்க, ஆதாரங்கள் திரட்ட உரிமையில்லை. கூட்டுக்குழுவின் அறிக்கையின் லட்சணமோ மேலே கூறியது போல் இருக்கும் போது எதிர்க் கட்சிகள் வரிந்து கட்டிக் கொண்டு கூட்டுக் குழு விசாரணை என்று ராகம் பாடுவதன் அர்த்தமென்ன ? உண்மை இது தான். ஊழல் செய்தவர்களை தண்டிக்க, வளைத்துப் பிடிக்க சட்டமோ, அதிகாரத்தின் வழிமுறைகளோ இல்லை. குறைந்த பட்சம் நாடாளுமன்றத்தில் கூட்டுக் குழு விசாரணை செய்வதன் மூலம் தேர்தல் லாபம் பார்க்க இயலும். இதுவே நடைமுறையில் சாத்தியமானது. இதைத்தான் எதிர்க் கட்சிகள் (இடது சாரிகள் உட்பட?) எல்லோரும் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.

மற்றபடி, அண்ணன் ராசா, ராசாவின் குடும்பம், டாடா, அம்பானி, மற்றும் மித்தால்களால் லவட்டப்பட்ட 1,76,000 கோடி ரூபாய் போனது போனது தான். அது என்றும் திரும்ப மக்களுக்குக் கிடைக்கப்போவதில்லை. வேண்டுமானால் IPL, காமென்வெல்த் கேம்ஸ் போன்ற சர்க்கஸ்களை நடத்த ஸ்பான்ஸர்கள் கிடைப்பார்கள்(கொச்சி அணி திரும்பவும் ஐபிஎல்லில் வருகிறதாமே! எத்தனையாயிரம் கோடி?). வேறு ஒன்றும் செய்வதற்கில்லை. 

சுப்ரீம் கோர்ட்டு சும்மாக்காச்சுக்கும். பார்லிமண்ட்டும் பிரதமரும் பிர்லாவுக்கு மட்டும். அப்புறம் நீங்களும் நானும் புலம்பி ஆகப் போவது என்ன? அடுத்த வாரம் பெட்ரோல் விலை 2 ரூபாய் கூடப் போவுதாமே !. சந்தோஷப்படுங்க.
----------------------------------------

ஸ்பெக்ட்ரத்தின் 'மூலக்கதை' ஆரம்பத்திலிருந்து தெரிந்துகொள்ள வினவு தளத்தின் பின்வரும் கட்டுரையைப் படியுங்கள்.
http://www.vinavu.com/2010/12/08/spectrum-scandal/